Olmuyor Olmuyor

Olmayacak olanı oldurmak, zorladıkça zorlamak ve bir türlü vazgeçememek. Bu da bir tür narsizm olmalı.

Emre şubattan beri gitar dersi alıyor. İlk haftalarda (zaten ders haftada sadece 1 saat) çok hevesliydi ve Beyto ne dediyse kolayca yaptığını, çabucak kavradığını görünce kendisi de biz de çok mutlu olmuştuk.

Öğretmeni Beytullah Yanık (@musiophren hesabını kullanıyor) müzisyenlikle hayatını kazanan, eğlenmeyi öncelikli bulan şeker gibi bir adam. Yaklaşık 4 haftadır oğlanın ilgisini canlı tutalım, sıkılmasın, vazgeçmesin diye neredeyse halının üstünde takla atacağız. İşler zorlaşmaya başladı kaldı ki taş çatlasa 15. derstedirler. Emre müzikal olarak gerçekten yetenekli. Beyto radtgele bir melodi çalıyor ve aynısını Emre de çalabiliyor. Notaları tanımada kulağı epeyce iyi. Öyle katı bir sistem de yok; adam zaten eve geliyor. Emre yiyor içiyor, kalkıp dolaşıyor ama yok ! Olmuyor. Günde 3-5 dakika o gitarı eline almasını sağlayamıyorum.

Beyto ile dedik ki acaba iki kişi olsalar gaza gelirler mi? Onunla aynı seviyede bir okul arkadaşını aldık geldik dün. Yok gene olmadı. Ne düşündü bilmem daha yarım saat dolmadan bana kaş göz yapmaya başladı, ne zaman bitecek diye.

Korkarım ki bir PubG veya fortnite karakteri değilsek bu çocukların dikkatini çekme imkanımız yok. Hiçbir şeye heves yok. Hırs azim hiç yok. Daha 10 yaşında ”bitse de gitsek” havasındalar. Oğlum sen ne yaşadın daha bu hayatta? Nedir bu keyifsizlik? Havuza gitmek için yalvar, eve gelen özel öğretmenle gitar çalsın diye yalvar, yemek yesin diye yalvar, 15 dakika ders dinlesin diye yalvar. Tabağını kaldır, kapıyı kapat, sifonu çek, uyumaya giderken su götür, çişini yap, dişini fırçala diye her defasında ama her defasında hatırlat.

Bir yerde dev bir yanlışlık var.

Dün Beyto dedi ki ”Ben bu 2010 sonrası doğanlara ulaşamıyorum. Tek nota öğreteceğim diye yalvarıyorum gene olmuyor” . Yani daha 40 yaşındayız; bu kadar mı çağın gerisinde kaldık? Biz sizin yaşınızdayken anamız-babamız rahat etsin, yorulmasın diye neler neler yapardık? ne dersimi bilirdi, ne dişimi, ne sınavımdan haberi olurdu ne arkadaşımla yaşadığım tartışmadan. İlgili, sıcak anne-babaydılarama sanki bizim dünyamız onlarınkinden kesin çizgilerle ayrılmıştı. Herkesin derdi kendineydi.

Bu çok ”yaşlı” bir söylem değil mi? Hani gençleri anlamayan eleştiren büyükler olmayacaktık? Lakin önünde bir ekran ve iyi bir internet bağlantısı dışında hiçbir şeyle ilgilenmiyormuş gibi duran bu nesle empati yapamıyorum.