Emre’nin kitapları aldı başını gidiyor. Sayı olarak benimkilerden fazla. Vasat anne olarak her akşam okumak gibi bir iddiam yok ama çok seviyorum ona kitap almayı. Çocuk kitapları, çocukluğa dönmek için en kestirme yol. Birebir zaman geçirmek için de ideal, daha ne olsun?
Evde genel olarak bir yenileme ve dekorasyon çabamız var ancak tadilat için ekimi beklemek durumundayız. Bir bakıma da iyi oldu çünkü planlama aşamasını hızlı geçmemek lazım.
Kitaplar uzun süredir aklımı meşgul ediyordu, marangoz efendi dükkanı kapayıp bir ay tatile gitmiş. Anne grubuna sorayım dedim ve bingo! Çözüm elimin altındaymış meğer. İkea’da ”çerçeve rafı” olarak satılan seri bir harika. Üstelik ucuz ama eli matkap tutan biri lazım söyleyeyim.
Sonucu ben çok beğendim. Fazladan iki raf daha aldık. Biter miter mazallah. Elimizde bulunsun 🙂
 |
| 8 ağustos 2015, Emre suyun altında gidebiliyor! |
Eren ballı lokma kıvamında. Düzce’den döndüğümüzden beri ablası ile aynı odada uyuyor, dün gece hepimize bay bay yaparak alt kata, hiç mızırdamadan indi. On yedi gün sona iki yaşını dolduracak kıvırcık koyunum. Emre’ye göre ne kadar erken oldu gecelerimizin huzura kavuşması. Tanrım, uykum gelince yatağıma gidip uykumu alınca kalkma hayalim gerçek oldu ! Bakıcı ablamıza can feda. Ne isterse yapacak durumdayız. Hayatımızda yarattığı fark o kadar büyük ki.
Emre son bir aydır her şeye bağırıp, çığlıklar atarak bazen bize vurarak epey ajite bir ruh haline büründü. Olabildiğince sakin kalmaya çalışıyoruz. Şükürler olsun ki babası da sakin bir insan. Yazın her gün okula gitmek zorunda olmak, sınıfın son derece karma olması (yazlıkçı çocukları nedeniyle), Eren’in varlığı gibi etkenleri hesaba katarak geçici bir dönem olduğunu düşünmek istiyorum bu hırçınlığın.
Hayat.. Ah hayat..Bir elinle verirken diğerinle almak da senin işin değil mi? (Çocuklardan bağımsız, kendi ruh halimden kaynaklanan bir cümle oldu bu sonuncu.)
