1. Dişimizle tırnağımızla inşa ettiğimiz hayat..Üstesinden geldiğimiz zorluklar..Geçmiş beni güçlü kılıyor doğrusu. Sağ kalmış olmak, pek çok kadının hayatının erkenden çıkmaza girdiği şu coğrafyada hayatta ve mutlu olmak sonsuz şükür sebebi.
2. Eşim: Ben ”Burada” olmakta çok zorlanırım. Aklım hep başka yerlerde gezinir. Planlar, projeler, kitaplar, of puf derken öyle serseri mayın gibi bir şeyimdir genelde. Çabuk sinirlenir, kolay alevlenir, zor sakinleşirim. Sevincim de üzüntüm de şiddetlidir. Eşim her durumda sakin, ağır, heyecansız hali ile benim tüm elektriğimi yatıştırır. Öyle, sadece durarak..Hani varlığı yeter derler ya, sahiden de varlığı yeter.
3. Çocuklarım: Hakikatle en güçlü bağım. Temizlik yapılıyor, yemek pişiyor, çocuk kitapları alınıyor, Çocuklar İçin Kodlama gibi normalde adını duymayacağım şeyler okunuyor, onlar dil öğrensin diye Amerika hayalleri kuruluyor. Pes etmek mümkün mü gözünün içine bakan iki kuzucuk varken?
4. Kitaplarım: Okuduklarımdan çok şey kazandım. Korkularımla, yetersiz bulduğum taraflarımla baş etmeme çok yardımcı oldular, hala da oluyorlar.
5. İnancım: Yaratıcının yarattıklarını sevdiğine, affediciliğine, kötülüğün bedelinin mutlaka ödendiğine inanmak güç veriyor bana.
6. Kendi parama sahip olmak: İşte bu çok önemli. Anne-babama, birçok şeyle beraber bir meslek sahibi olmamdaki gayretleri için de sonsuz minnettarım. Geçenlerde hiç alışveriş yapmadığım, benin ölçülerime göre pahalı bir mağazaya girdim. Birkaç ürün denedim. Çok beğenseydim alabilirdim, harika bir duygu bu.
TÜM YORUMLAR
Ben de az önce oturup bu yazıyı yazdım. Daha yayınlamadım ama. O kadar aynı şeylerden bahsetmişiz ki şaşırdım. Ben de çabuk öfkelenirim. Zor yatışırım. Sonra konuşmadığım biriyle niye konuşmadığımı unuturum ama. Akıl ve mantığın her şeyden önce geldiğini düşünürüm. Boş muhabbetler sinir eder beni. araştırmadan bir şey soranlar, anlattığını dinlemeyip tekrar ettirenler, geçen zamana saygısı olmayanlar… Bazen biraz günün yorgunluğundan mı oluyor bu diye düşünüyorum. Mesela bir kitaptan, bir filmden, bir şehirden ya da bir müzeden saatlerce bahsedebilirim. Ama incir çekirdeğini doldurmayacak meseleler, bildiğin akraba geyikleri çok yoruyor beni. Böyle blogdan arkadaşlarımı sıkıştırıp derdimi onlara anlatıyorum. 🙂
Neyse çok öpüyorum seni. Bu arada bir önceki yazından çok etkilendim.
Keşke, sizin gibi, bizi güçlü kılan şeylerin farkına varabilsek. Çoğumuz bizi güçlü kılan şeylerden ziyade bizi zayıflatan şeyleri düşünüyoruz 🙂
Teşekkür ederim yorum için. Ulusça en sevdiğimiz : Dram., gözyaşı, mutsuzluk..
Yani kısacası kendinize yeterek, bir bütün olmayı amaçlamak. Gerçekten herkesin başarabileceği bir şey değildir bu. Bazısına da yüktür. Güçlü hissettirmez.
O kadar doğru ki yazdığınız. Güçlü olmak yük olabiliyor, hiç bu açıdan bakmamıştım. Elinize sağlık.