Bugün ilk kez bebekli bir aile olmak ne demekmiş anladık.Kuzucuk artık emzirme odalarında memeye yapışmıyor,başka anneler ve bebekler varsa onlara yoksa odadaki ışıklara,resimlere vs. takılıyor ve bir tutup bir bırakarak beni fıtık ediyor.Algıları o kadar açıldı ki her türlü kımıltıya/vızıltıya tepki veriyor.Hal bu iken karnını doyuramamış olduk ve Real’den yeni aldığımız mamayı Starbucks fincanı içinde hazırlamaya koyuldum ama onu da beğenmedi.Yandaki Özsüt’den alınan sütlaçdan birkaç tatlı kaşığı yedi neyse ki.Bu arada biz yaklaşık bir saattir kendisi ile meşgul,aç sefil oğlanı doyurma derdine düşmüşüz.Kendimize de birşeyler alıp midemizi yatıştıraım dedik ama ancak yarısına kadar içebildik kahveleri.Sonra da zaten uykusu geldi,mızıltılar başladı,pusette de uyumadığından koştur koştur eve geldik.
Dün de bir ilk yaşadık ama güzel bir ilkti bu seferki.7 ay sonra ilk kez eşimle bebeksiz alışverişe gittik.Yanımızda kuzunun eşyaları,çantası,oyuncakları olmadan elimizi kolumuzu sallaya sallaya dolaştık. Allah’ım bu ne büyük bir mutlulukmuş unutmuşum!En önemlisi dikkatimiz sadece kendimize ve vitrinlere aitti.Üşüyor mu -sıcaklıyor mu-uykusu mu geldi-canı mı sıkıldı-emziği nerde-askısı yoksa yere atar mı-askısı varsa sağa sola sürünüyor mu şeklinde uzayıp giden sayısız soru olmadan sadece kendimiz vardık.Toplam 2 saat süren bu gezinti beni epey idare eder diye umuyorum.Eder di mi?
