1 şubat cumartesi günü akşam saatlerinde (19:00) civarı babam son nefesini verdi. Düzce Devlet Hastanesi acil servisinde. Şükürler olsun ki son dakikaya kadar yanında evladı gibi sevdiği, üç evladından daha çok görüp konuştuğu Yıldız hemşire vardı. Tanıdık bir yüze bakarken öldü.
Son dört yıldır giderek düşkünleşmişti ama hep ayaktaydı. Hep ”İyiyim” dedi. Bir kez bile şikayet etmedi. Kendisine hizmet eden doktora, hemşireye, hastabakıcıya hep güler yüzüyle, sanki hasta değilmiş de öylesine oradan geçiyormuş gibi konuştu, davrandı. Havadan sudan sohbet etti.
Yazacak ve ağlayacak çok şeyim var..Şimdilik bu kadar.
Acıların ve öfken dindi baba. Ruhun huzur bulsun. Seni çok seviyorum ve yaşadığım sürece seni anmaya devam edeceğim. Kırık kalbinden ben de sorumluyum, biliyorum. Elimizden gelen buydu, bu kadardı. Sana sonsuza dek minnettarım.
TÜM YORUMLAR
Başınız sağolsun. Mekanı cennet olsun.
Babacığınıza rahmet size de sabır diliyorum.
Başınız sağolsun, çok üzüldüm. Rabbim sabır versin
Başınız sağolsun çok üzüldüm 🙁
Başın sağolsun. Allah rahmet eylesin. Bir Roma atasözü, sizi anan en son insan öldüğünde unutulursunuz, demiş. Babanın sizlerle yaşayacağı çok açık.
Sevgiler,
Coco’yu izledin mi? Öyle güzel anlatıyor ki hatırlanmamanın ölüm demek olduğunu..
Bundan sonra değişen şu oluyor insanın hayatında; her ölen babaya kendi baban yeniden ölmüşcesine ağlıyor insan.
Çok güzel bir evlada sahip senin gibi. Eminim huzur içindedir.
Sağ ol Duygu’cuğum..Olur olmaz yerlerde anımsamak, iyi bir yemek, çocukların mutlu halleri, çocuklara bağırırken bile ”şimdi burada olsa ne kadar üzülürdü” demek..Ancak yaşayanın bileceği bir hal..
Allah rahmet eylesin, toprağı bol mekanı cennet olsun
Teşekkür ederim. Amin.
Teşekkür ederim, dostlar sağolsun