Bu Aralar Hayat; Bir Garip Haller

Emre’nin uzay kampı geldi geçti ve hatta ezdi geçti. Öncesinde bir hafta, sonrasında bir hafta derken neredeyse bir ayımızı kamp ve Max odaklı yaşadık. Bazen zorlayıcı ve ilham verici bazen keyifliydi.

Yedi günlük kampın ilk dört günü neredeyse yarım saatte bir mesajlaştık. Yanına telefon vermekle çok isabetli bir karar almışız. Toplu yaşama ve sosyalleşmeye hiç meraklı olmayan oğlum kampın her aşamasında zorlandı. Uykuya geçmek, uzun uzun sıralarda beklemek, yoğun ve koşturmacalı programa ayak uydurmak, yatakhane gürültüsü , Max’ın kendine arkadaş bulup onu görmezden gelmesi gibi pek çok konuda an be an bize yazdı ve destek istedi. 15’er kişilik her grubun başında bir takım lideri vardı ama ondan yardım istemekte zorlandı. Pek çok ilk yaşadı. Yemekler neredeyse mutlu olduğu tek konu oldu. Perşembeden sonra rahatladı, biraz daha keyifli konuşmaya başladı. Bana da pek yazmadı. Dönüşte yine Max’la Dalyan’a gitti.

Astrid bir günlük tekne turu ayarlamıştı, bizi de davet etti. Dalyan 3 saatlik yol, gitmek zor ama tek başımıza planlamaya kalksak imkansız, fırsatı kaçırmayalım diye pazar günü Eren’le yola çıktım. Hastaneye uğrayıp kısa bir iş hallettikten sonra akşam üzeri otele ulaştık ama o kadar yorgundum ki İztuzu plajına gidemedim, odada birazcık da olsa kestirdim. Meğer Astrid de hasta olmuş, güneş çarpmış kadıncağızı. Zar zor bir yemek yiyip acaba kovid mi, yarın daha mı kötü olur kaygılarıyla sabahı ettik. Neyse ki öyle olmadı.

Dalyan’da kaldığımız Yunus Otel’in odaları epeyce eski, TV yok ama nehire sıfır ve yeşillikler içinde, havuzunda yüzerken başımı kaldırıp dağlara bakabilmek çok hoşuma gitti. Ertesi sabah kahvaltı sırasında Ramazan kaptan teknesi ile geldi. Bütün günü denizde geçirdik. Köyceğiz çok daha bakir ve sakin geldi bana. Emeklilikte yerleşilecek bir yer gibi. Ormancı koyu ve İztuzu plajında yüzdük. Özellikle İztuzu’ndaki şahane dalgalarla neredeyse 2 saat boğuştuk. Sonra ne yaptık? Yengeç yakaladık ve ben hayatımda ilk kez yengeç eti yedim. Meğer millet Dalyan’a sırf bu mavi yengeçleri yemek için gelirmiş. Tadında bence bir olağanüstülük yok, hem tatlı hem tuzlu. Değişikti.

Tekne turu sonrası üç saatlik yolu gelmek çok zor oldu. Karanlığa kalınca biraz gerildim, yollar ne kadar ışıksızmış geceleri.

6 temmuzda nihayet Levent Yüksel’i canlı dinledik Sema ile. Öncesinde Max’larla vedalaştık. Müzik, antik tiyatro, orkestra, şarkılar çok mutlu etti beni. İyi ki gidebildik.

Bayramda bir yere gitmedik. İlk gün sabah DAŞ mutfakta şahane bir kahvaltı yaptık. Sonrasında birkaç komşu ziyareti hariç evden çıkmadık. Oraya yetişelim, buraya yetişelim telaşı olmadan uzun uzun evde kalmak iyi geldi. Line Of Duty isminde dizi önermişti Netflix, izledim ve çok beğendim.

Bayram sonrası Marmaris görevim başladı, yarın son günü, yani 2 haftadır mesaiye gitmedim. Bu online çalışma işi çocukların evde tüm gün yalnız kalmaması açısından iyi oldu .

Üç haftadır antidepresan kullanıyorum. Depresyondan ziyade kaygı bozukluğu sebebiyle. İlaçtan mı plasebo etkisi mi bilmiyorum ama ”tetikte olma” hissiyatım azaldı ve bundan çok memnunum.

Bir okuma grubuna katıldım. On beş günün sonunda az okuyanlar çok okuyanlara kitap hediye ediyor. Bu sayede kenarda duran bu dört kitabı bir çırpıda okuyuverdim. Şule Reis’in yeni kitabını da yarıladım ama kafam kaldırmadı daha fazlasını, yarım bıraktım.

Kafamda bazı planlar uçuşuyor, yapılacak işler hiç bitmiyor, delice rüzgar esiyor, okuyacak kitabım kalmadı, çocuklarla ekran kavgamız ayyuka çıktı, iki oğlum arasında sandığımdan çok daha büyük sorunlar var bence, ağustosta 10 gün de olsa kaçmalıyım Bodrum’dan vs vs vs.

İşte bir yaz daha yarı oldu. Bakalım diğer yarısında bizi neler bekliyor ?

Anlatsanıza, sizin yazınız nasıl geçiyor?