2022 Yazı; Yarısı Bitti Bile

Haziran başı memleketimdeydim. Temmuzu ise hiç yaşamamış gibiyim. Ne ara 2 ağustos oldu? Sanırım temmuzdaki on günlük bayram tatili ve Marmaris görevlendirmeleri yüzünden hep bir ”sayılı gün” hissiyatı ile yaşıyorum. İnsanın içinde bir geri sayım olduğu zaman günler lastik gibi uzamıyor da çabuk çabuk geçiyor.

Tek bir kez tekne ile açıldık. Su o kadar soğuktu ki 3-5 dakika zor dayandım. Çocuklar zaten girmedi. Havuz yine kurtarıcımız oldu. Şu sitenin en güzel yanlarından biri havuzu.

Yıllardır istediğim Sibel Can konserine gittim. Üstelik hiç olmayacak bir günde. Laptop yanımdaydı, yol kenarındaki bir dükkan önünde rahat bir masa vardı, dükkan kapalıydı. Oraya oturup uzaktan bağlantı yaptım. Çok da yorucu bir gün olmuştu; misafirler için sabah 1-2 saat içinde bütün evi elden geçirdim vs. Bilsem’in ikinci günüydü, kafamın içinde 40 tilki dolaşıyor hiçbirinin kuyruğu birbirine değmiyordu. Yine de şu yaşa kadar öğrendiğim şeylerden biri: Mükemmel zaman, mekan ve ruh hali asla bir araya gelmeyecek. Fırsatın varsa yap gitsin, sonra dinlenirsin.

Öncesinde Melike Şahin’e gitmiştik Sema ve Burcu ile. Pandeminin en bunaltıcı zamanlarında ”Tutuşmuş beraber”i bir gece kulubünde bir salon dolusu insanla söylediği tatlı bir videosundan dolayı pek hoşlanıyordum kendisinden ama Antik Tiyatro gibi bir yerde konser vermek için daha epeyce yol alması lazım. Dikildiği yerden hiç ayrılmadan, 4-5 kişilik zayıf bir orkestra ile, hepsi birbirine benzeyen şarkılarla ve şımarık kız edalarıyla beni hayal kırıklığına uğrattı.

Sibel Can ise yılların şarkıcısı olduğunu, sahnede büyüdüğünü hissettirdi. Şarkılar Bizi Söyler’deki dev orkestra, vokallerinin kalitesi, saçı-kıyafeti ile gerçek bir konser sanatçısı izledim. O kadar kalabalıktı ki gözlerimize inanamadık. Bütün şarkılarını biliyorduk, bağıra çağıra eşlik ettik. Yalnız ses ayarında bir sorun vardı, acayip yüksekti, baslar adeta iç organlarımda patlıyordu. Bir de çok fazla potporiyi vokalleri ile beraber söyledi. Onu tek başına dinlemeyi tercih ederdim. Yine de tıpkı Yıldız Tilbe gibi onu da en azından bir kez canlı dinlemek istiyordum. İyi ki gitmişim.

Çocukları Bilsem’in yaz okuluna götürebildiğim için kendimi alkışlıyorum. Tadımlık olsa da çocuklar ekran başından kalkıp farklı bir deneyim yaşıyorlar. Özellikle Eren çok direniyor gitmemek için, son iki günü kaldı zaten. Tasarım ve inovasyon sınıfında mumluk, çerçeve gibi el işleri yaptılar, robotik sınıfında elektrik devreleri (ardinyo başlangıç seti vs aldık) ile çalışıyorlar. Binalar, sınıflar tipik devlet okullarını andırsa da fikren Finlandiya sistemi gibi bir şey var sanki bu Bilsem işinde. Takdir ettim.

Bu hafta Turgutreis’de vakit geçiriyoruz. Tatile gelmiş gibiyiz. Bir kez daha anladık ki eğer burada yaşamasaydık o kadar yolu, zahmeti ve para harcamayı göze alıp Ege’ye gelmezmişiz ama kim bilebilir? Hepsi sadece tahmin.

Yazarken bile bir tuhaf hissediyorum ; 12 ağustosta Berlin’e bilet aldım! Şu sıralar aklım hep bu yolculukta. 25 yıl sonra bambaşka bir hikaye var önümüzde. Bundan sonrası daha kolay ve keyifli olsun; bütün kalbimle dilediğim tek şey. Kardeşimle bir zamanlar sahip olduğum o mikro evren ölene kadar benim için değerli ve eşi benzeri bulunmaz bir hakikat. Şimdilik çok ayrıntıya girmek istemiyorum, inşallah çok yazılar yazacağım bu seyahatle ilgili.

2016’da Berlin’e gitmiş ve turist kafası ile pek çok yer dolaşmıştım. Bu sefer tek amacım var; kardeşim ve yeğenlerimle uzun yürüyüşler, çay sofraları, onların minik yuvalarına birkaç dokunuş, keşkek- patlıcan salatası- mercimek köftesi yapıp yemek, konuşabildiğimiz kadar konuşmak ve uzun uzun susmak, dizi izlemek.. Brandenburger meydanında takılmak, dedikodu yapmak, alışverişe çıkmak, annemle görüntülü sohbetler…

Ya sizler; nasıl geçti temmuz sevgili blog arkadaşlarım?