Bu Aralar Hayat: Sudan-1

Görseli Google’dan buldum.

Bugün eşim olmadan geçireceğimiz dört ayın ilk günü. Şu anda Atatürk havaalimanında Sudan uçağına binmek için bekliyor. Geçtiğimiz hafta online görevlendirmem vardı ve evden çalıştım. Bu sayede beraber bolca vakit geçirdik ve yol hazırlıklarını koşturmadan yaptık. Yine de dün akşam tam da çılgın alışveriş cumasında 5M migrosa valiz almaya geldim çünkü iki büyük valizden birini Berlin’de bıraktığımı unutmuşum.

Sudan için hazırlanmak zor oldu. Sanki bir hafta değil de bir ay sürdü o iki valizi toplamak. Valizler bile bir acayip. 3-5 parça eşyayı zor alıyorlar. Körüklü ve kumaş valiz kullanmak lazım. Bu plastikler hem esnemiyor hem de sıkıştıramıyorsun eşyanı. Bol bol hastane forması, 3 çift terlik, iç çamaşırı-çorap, nevresim, yastık dışında dişe dokunur bir şey yok aslında. Biraz fındık-fıstık, çikolata, çay-kahve koydum yiyecek içecek olarak. Nijer’e bir gün önce ulaşan Gökçen ”Bildiğin her şeyi unut” yazınca bir garip hissettik. Sonuçta bu turistik bir gezi değil ve istediğinde dönemiyorsun. Bir nevi askerlik.

Yedi yılın sonuna doğru ilk kez Emre için test kitabı baktık dün Ahmet Kırtasiye’de. Hem de Emre ile beraber. Geçen hafta oğlanla biraz test çözeyim dedim ve kaçınılmaz olarak LGS’ye bir yıl kaldığı gerçeği ile yüzleştim. Okuldan pek memnun değiliz ama mesele o değil. Ülkemizin gerçeklerini kabul etmeyi daha ne kadar erteleyebilirim? ”Nitelikli bir lise”de öğrenci olması için az-çok çalışması şart; konu sadece lise de değil ; bu çocuk haftada 40 saat okula gidiyor ve bundan nefret ediyor. Bu hiç hoşuma gitmiyor. İstiyorum ki Türkiye’de doğmuş büyümüş bir insan olarak temel Türkçe, tarih, sosyal, matematik konularını bilsin.

Yarın annemler geliyor. İyi oldu benim için, epeyce meşguliyet..

Sudan serisi devam edecek ; bakalım neler yazacağım?