Güne Nasıl Başladım

Yıllar önce bir MİM yapmıştık bu başlıkta. Ne kadar zordu o zamanlar benim için güne başlamak. O yazıyı okuyup açmak bile gelmedi içimden şimdi. Hey gidi günler.

Bu sabah 05:00’de uyandım. Sebepsiz. Gece on bir buçuk gibi uyumuştum; yetti belki de o kadar . bu sabah da tekrar dalamadım. Bir saate yakın sosyal medyada dolanıp ekrana ekmek bandıktan (!), dans-müzik reelsleri izledikten sonra bir azimle kalktım yataktan.

Bu arada Ertan Saban karizması diye bir şey var değil mi dostlar? Kendisini çoook eskiden Karakol diye bir dizide keşfetmiştim ayrıca. Yaşlandıkça hoşlaşan insanlardan kendisi.

Bakın neler yaptım:

Eşim gittikten sonra iyice kaotik hale gelen giyinme odasına -günlerdir ertelediğim- girişi yaptım. İlk olarak yerde duran kışlık yorganı bazanın altına koydum. Eşimin yazlık pantolon-gömleklerini ayırdım. Onun kıyafeti daha fazladır , üst tarafta onunkiler durur; yerleri değiştirdim. Kendi kıyafetlerimi üste çıkardım. Etek-pantolonlarımı ayırdım. Tadilat isteyen birkaç parçayı çantama koydum. Nihayet alabildiğim MK postacı çantayı poşetinden çıkardım. Nasıl ferahladım, nasıl iyi geldi anlatamam. Neyim var neyim yok bilemiyorum bir türlü; siyah kazağım-tişörtüm yok diye yenilerini alıyorum vs.

Evde hiç bakım yapılmamış tek alan ebeveyn banyosu ve giyinme odamız. (Bu arada beğendiğim ev satıldı :(( ).Niyet ettim kendi rızam ve mutluluğum için bu alanları yenilemeye. Şubat tatilinde biz yokken Hakan’a anahtarları bırakayım, güzelce boyasın, fayansları değiştirsin, ufak bir küvet koyalım ve İkea’dan şöyle bir şey alayım: Zaten en güzeli hayal kurmak değil mi? Nasıl olsa gerçekleşmiş her hayalde bir eksiklik, kusur ve ”Mağazadaki gibi durmadı ki” hissiyatı olacağı kesin. Bunu anlatan en güzel metafor bence şu:

Ele alınan hiçbir kelebek uçan kelebek kadar güzel görünmüyor.

Kıyafet ayıklama işi belki 1 saat sürmüştür. Sonra yıllardır beceremem diye elime almadığım düzleştirici ile saçıma azcık da olsa şekil verdim. Siyah elbise-kırmızı kemer- siyah bot kombini mi tayt-kazak mı diye düşündüm durdum. Yaşasın işe gitmek! Sonunda elbisede karar kıldım ama kemerle güzel olmadı. Kolye taktım. Mor paltomu ve kahve MK’yı takınca kendimi pek beğendim. Bu arada harika bir video dinledim kulaklıkla:

Podcast vs dinlemeyi beceremiyorum, insanlar çok gereksiz ve uzun konuşuyor bence. Ancak bir iş yaparken dinlersem zaman kaybı değilmiş gibi geliyor. İlker ve Agah Hocalar ise benim başka bir hayatta yerlerinde olmak isteyeceğim kişiler. Bu konuşmayı özellikle oğlu olan babalar keşke defalarca dinlese.

Yoga yaptım; elbette sevgili Mady ile. Bilmeyen varsa çok çok tavsiye ederim:

Çocukları uyandırdım. Şahane yağmurlu bir sabahta, karanlık havada yola çıktık. Simitçiden açma ve çikolatalı kruvasan alıp okullarına bıraktım. Henüz yoğunlaşmamış trafikte on dakikada hastane kavşağına geldim. Önce migrosta durup geçmiş olsuna gideceğim arkadaşa çiçek aldım; üstelik paket bile yaptılar.

Arka planda aralıksız dönen ”Yapılacak işler listesi”, teyzemin kaybolan valizi, anneme Burak’dan randevu, çocuklara servis ayarlama, akşam teyzoşları midtown’a götürme, eşimle durum güncellemesi, öğle arası Aybala ile buluşma , arada sırada kendime nefes almayı hatırlatmak…Arabada Ekin Uzunlar dinlemek.

Erkenden odama geldim. Saat daha 11 ama ben kalkalı 6 saat oldu ve önümde uzun bir gün var. Azıcık kestirebilsem keşke.

Yağmur aralıksız yağıyor. Mutluyum.