Bu Aralar Hayat

Kadınlar ikiye ayrılır:

Gerçek dünyada yaşayanlar

Hayal dünyasında yaşayanlar

İkinci grup için hele ki bizim coğrafyada işler yorucudur. Onlar iyi bir filmle heyecanlanmak, harika bir kitapla kendinden geçmek ister. Başka da pek bir şey istemez. Gerçek dünyada ise sorumluluklar vardır: Laboratuvar sonuçlarında imzası, çocuğunun tartıdaki kilo takibi, ev denen makroorganizmanın aralıksız ürettiği çöplerin idaresi ve yatılı misafirler vardır. (Hangi grupta olduğum hiç belli olmuyor sanırım)

Nejat İşler’e nasıl yakışmış bu rol. Sanki kendini oynamış. İç mekanlar, renkler, hikaye…Çok beğendim.

İki saat önce evden böyle çıktım: 10 litrelik su bidonu ve çay ambalajı geri dönüşüm çöpüne, kolide iade etmem gereken baharat takımı var, fiskokerem kavanozunu da iade etmeyi deneyeceğim çünkü evde aylarca yer kaplayacak ve kimse yemeyecek ama fişini daha marketin içindeyken atmıştım, kol çantam ve laptop çantam da sağ omuzumda asılı; resimde çıkmamış. Ayrıca haftalardır kapının önünde duran kırık sandalyeyi de marangoza bırakacağım.

Dün bu sayfanın sahibesi olan tatlı bir hanım emlakçıyla beraber evimizi görmeye geldi. Nasıl da bana benziyordu; insanlardan yorulmuş, blogu ile ilgilenmek ve kitap yazmak istiyormuş. ”Benim için en önemli şey insan; kimseyi kırmamak, üzmemek” derken sanki modası geçmiş bir şey söylüyor gibiydi. İçim cız etti. 20 yılda içten içe çürüdü gitti koskoca Türk halkı…

”Bir Gün O Ev Bizim Olacak mı Elvan? ” 40.000 liraya iki tane üçlü koltuk almakla olmayacağını biliyorum. Madem olmuyor hiç zorlamayalım diyemiyorum ; hala sosyal bir insan gibi yaşamak zorundayım. Zar zor aldığımız ne varsa eve getirince yanlış şeyi seçtiğimi anlıyorum ve ondan kurtulmaya çalışıyorum. Evet; bizim gibi kafası karışıkları toparlayacak mekanlara ihtiyacımız var; bunda da haklısın. (Kardeşimle iç konuşmam) . Zaten beni bir tek sen anladın ama kendini de anlamak ve idare etmek için o kadar çok enerji ve zaman harcamak zorunda kaldın ki artık 3 saatlik uçak yolculuğu senin için aya gitmek kadar zor. O yüzden de şöyle karşılıklı çaylarımızı içip saçma sapan şeylere gülemedik. Kendime ramazan pidesi alırken ”o da sever” diye sana da bir tane alamadım. Hayat deyip geçelim. Bir umuttur yaşamak.

Müşerref’le kitap sohbetlerimiz devam ediyor. Oğuz Atay’ın bir lafını göndermişti bana geçenlerde, ”Okuduğum onca kitap kasabın beni kazıklamasına engel olamıyor” gibi bir şeydi. Hemen aklıma Cihan’cığımın hikayesi geldi: Virginia Woolf mutsuzluğu. Birine okuduğun kitabı, hikayeyi anlatmak gibisi yok. İyi ki, iyi ki kitaplar var ve elbette kitaplara heyecanlanan, birine kitap tavsiye edebilen, tavsiye edilen kitabı dinleyen mükemmel arkadaşlar var.

Bodrum Midtown AVM’de Penguen Kitabevi var. Yeni hastaneye epey yakın ve çocuk kitapları tarafı çok geniş. İmge’nin pabucunu dama attırdı ulaşım kolaylığı sebebiyle. Fırsat buldukça kaçıp yeni bir şeyler keşfediyorum.

Tanrım ne çok, ne güzel şeyler yaratıyorsun. Mor salkımlar açtı ve hava nasıl güzel.

Bu aralar böyle işte hayat. İnişli çıkışlı. Ya sizinkiler?