Yaz Ortası, 2023

Dünden beri kavurucu sıcak var. Pazartesi gece döndüğümüz Bodrum da hala aşırı yorgun ve tükenmiş bir haldeyiz. Aylardır planlanan köpek sahiplenme işinin bu zamana denk gelmesi ayrı bir hikaye.

Havaalanındaki D&R’dan iki tane kitap aldım aylar sonra. Sabiha Gökçen’in ilk giriş salonunda Happy Moon’du galiba, gayet şık bir kafede oturduk Elvan ve Efsun ile. Arka masada filmlerden fırlamış gibi yakışıklı, gencecik ve şık bir adam vardı; dalgalı kumral saçlar, krem pantolon, mavi ceket, klasik kahverengi ayakkabı, mavi beyaz çizgili gömlek ve Azeri Türkçesi. Hiç ayrılmayacakmış gibi yapıyor insan öyle anlarda, ne garip. Doğru düzgün vedalaşamadık bile. Her şey çok hızlıydı. Her şey koca bir oyun gibiydi.

Otobüsle Düzce’ye gittim 12 saat (uyku arasında PCR baktım hatta) , annemin uyku ilacını içip saatlerce uyudum, çocuklar İskenderun’da denize girdi, Atik yaylası hep sisli ve nemliydi, annemin evinde yıllardır ellenmemiş nice köşe varsa temizlendi, kırklandı, Akçakoca yolunda bir yere bir kez kahvaltıya gidebildik , Yamaçlar nostaljisi yaptık, son gün bulduğumuz bir butikten çok beğendiğim 3 parça aldım ve LCW’den zar zor çıktık, kuaförde saç kestirdik, her şeye rağmen çok güldük, granit mutfak ve pırıl pırıl yerlerin en güzel yatırım olduğuna ikna olduk, 6 teyzemle ”abla videosu” çektik, arada Bodrum’a geldim ve Sema ile kahvaltı yaptık, Suriye sınırında düğüne gittim siyah elbisem ve Mango el çantamla, çocuklarıma ve eşime derin bir minnet duydum, 18. evlilik yıldönümümüzü kutladık (evliliğimiz reşit oldu) , kavgalara şahit olduk ve pek de tınmamayı başardık, su gibi para harcadık, Erdal’la yemek yedik tam 12 yıl sonra aynı yerde – Kozan Dağlıcak- , tavşan çiftliği ziyaret edip o işten vazgeçmeye karar verdik, köpekli hayatın acayip şokunu yaşadık, Dizel’le 8 saat yolculuk yaptık, Hayat emeklilik müşteri temsilcisi ile görüştük uzun uzun ve babacığımın 11 bin lirasının beş katına çıktığını öğrendik.

Bunlar ilk aklıma gelenler.

Çok yorgun, tükenmiş hissediyorum. Feci bir uykusuzluğun pençesine düştüm yine. Kımıldayacak halim yokken bir sürü şey yapmak zorunda olduğum eski zamanlardaki gibi. Uyuyamadıkça kafamda deli sorular dönüyor. Hayır diyememek en kötü şey, ”belki”lerle yol alabileceğini sanmak, daimi bir bekleme işkencesi, ne istediğini bilememek, başkasının isteklerini kendinin sanmaya çalışmak -olmadığını bile bile-, maddi-manevi ödenen bedeller, tereddüt içinde geçen koca koca yıllar.

Çok yorgunum.