Fethiye’de Romantik Haftasonu

Çoluk çocuk telaşından 2 günlüğüne uzaklaşıp ruhumuzu dinlendirelim niyetiyle güzel Muğla’nın en uzak ilçesi Fethiye’ye gittik geçen hafta sonu. Sema bizim evde kalıp oğlanlara göz kulak oldu. İlk kez internet alışverişinden para kazanmanın sevinciyle (Otelz üzerinden yaptığım Çanakkale konaklamalarından 600 liralık indirim kazanmışım) yine aynı site üzerinden çok da incelemeden -nasıl olsa 1 gece- görsellerini beğendiğim bir otelden rezervasyon yaptım ve bingo! Şahane bir yere denk geldik.

Benim çektiğim resimlere bakarsanız otelin pek de övülecek tarafı yok. Kötü asfaltlanmış bir yolda, kat kat yükselen tuhaf bir yapı. Önünden geçsem dönüp de bakmazdım fakat daha giriş merdivenlerini çıkarken özenilmiş ve otantik bir yere geldiğimi hissedip çok mutlu oldum.

Yazın mutlaka daha bakımlı, çiçekli, canlıdır. Kış mevsiminde -hava 25 dereceydi gündüz- sakin ve sessizdi.

Ben içinde kanepe ve orta sehpa olan bilmem ne suitini seçmiştim, jest yapıp bir üst gruptan, terasında jakuzi olan çok havalı bir oda vermişler sağ olsunlar.. Otelde her şey gerçek ahşaptı; kapılar, dolaplar, karyola, yerler. Gerçek ahşaba dokunmak çok sıcak bir his , olumsuz tarafı çok gıcırdıyor olması. Bastığın yerlerden, kapı kolundan ve elbette karyolanın her noktasından ses çıkıyordu 🙂 Duşakabinin tamamen mermer olması, odadaki berjer, lamba vb eşyaların çok şık ve tarz olması, restoranın dekorasyonu, hizmetin kalitesi, kahvaltı gibi bütün detaylardan çok memnun kaldık.

Otelin manzarası

Kitaba bayıldım. Kapağında bu otelin resmi var. 

Otele ulaşmadan önce de gayet neşeli bir yolculuk yaptık. Ege’nin en tatlı zamanları. Ne sıcak ne soğuk. Pırıl pırıl güneş. Gökova’ya kadar sürüp ZES uygulamasından bulduğumuz şarj istasyonunda mola verdik. Şık bir Starbucks olması sebebiyle orada durduk . Yarım saat dolmadan arabanın şarjı dolunca yola koyulduk ve bir zamanlar yüreğimi mengene gibi sıkan Ortaca’daki geçici görev günlerinden Sevgili Müşerref‘e uğradık. Nasıl iyi geldi onu görmek, kısacık da olsa kitap konuşmak. Üşenmemiş bana çok anlamlı hediyelerle dolu bir de çanta hazırlamış. Benim gibi göçebe ruhlar, üstünden ne kadar zaman geçerse geçsin, yoldaşlarını hep hatırlamak ve tekrar görmek istiyor herhalde. Eşim sıkılacak diye endişe etmesem hastaneye uğrar nöbet ekibine de bir selam verirdim. Az zaman geçirmedim onlarla; Gönül Dağı izledim, yemekler yedim, çaylar içtim. Hepsine şükran borçluyum.

Otele girince epey yorulmuştuk. Eşim biraz uyurken ben de balkonda kahve-kitap keyfi yaptım 🙂 O sırada bir kız üzerinde gül kurusu rengi, altın benekler olan uçuş uçuş bir elbiseyle havuz başında resim çektiriyordu. Bana da ilham oldu, tek başıma çıkıp çarşıyı gezdim. Normal zamanlarda almayacağım uzun, ipek, rengarenk bir elbise bulurum umuduyla küçük butiklere girdim çıktım. Vals butik isminde bir yerde bir elbiseye rastladım ama renkleri iç karartıcıydı; almadım. Takıcılar, Servet şekerleme, market derken aklım kimseye takılmadan geze geze akşamı ettim.

Odaya kahve istedim. Böyle bir otelde bile kahve 65 liraydı. Bodrum’un ayak altı yerleriyle aynı fiyat. Kitap çok etkileyici. Olağanüstü. Yazısı taslaklarda bekliyor.

Fethiye’deki meslektaşlarımdan birinden mekan önerisi istemiştim. O da tam bir gurme çıkmasın mı? Sessiz, otantik ve lezzetli bir mekan olan Sezai’nin Yeri’ni sayesinde keşfettik ve bayıldık.  Uğultusuz, çocuk gürültüsü olmayan, sakin sakin Türk müziği çalınan, mezeleri on numara restoranda gece yarısına kadar oturduk.

Sezai’nin Yeri. Humus ve enginar on numara!

Bazen  yerde ve gökte her şey düzgün gider ya, rastgele girdiğin mekanlar seni yanıltmaz, uçakta yanın boştur ve arkanda çocuklu yolcu yoktur, radyoda en sevdiğin şarkı çalar, uykunu almış olarak uyanırsın ve pişirdiğin yemek tam kıvamında olur; öyle ki eşin ikinci tabağı ister. İşte öyle bir hafta sonu oldu.