| Nemrut Dağı’nda oğlumla |
Yaşantısı bir kitap gibi başı-sonu belli olanlara özendim yıllar boyu. Anne-babaları onların herşeyine daha doğmadan karar vermişti. Bir grup tanıdığımın ailesi ise onların farkında bile değildi. Bazıları kendi yakınlarına ebeveynlik yapıyor, kardeşlerini hatta yaşça büyük akrabalarını maddi-manevi destekliyordu. İzledim, dinledim,okudum.. En çok da okudum. Ben yaşayarak değil okuyarak büyüdüm.
Yıllar geçtikçe dış görüntüm ve bazı düşüncelerim çok değişti ,değişmeyen pek az şey kaldı..Bakışlarım hep içime dönük oldu örneğin. Aciz durumda olan hiçbir canlıyı (çocuklar, yaşlılar, hayvanlar ,hastalar) görmezden gelemedim. Onların acılarını kalbimin en derininde hissettim. Nerde yardıma ihtiyacı olan biri olduğunu hissetsem orda olmak istedim. Grup içinde az sevilenlere yakın oldum. Hiçbir şeyden emin olamadım.Her insan başka olduğuna göre ve aynı suda iki kez yıkanmak mümkün olmadığına göre genellemeler asla doğru olamazdı.
