Telgraf Çiçeği

PCR cihazının başında bekliyorum. Eve gidip yatsam uyuyamayacağımı biliyorum. Kafamı kurcalayan bir şey olmamalı uykuya geçebilmem için. Aklım saatte, çıkmamış testte olmamalı . Yogacılar vs sorar, duyguyu nerede hissediyorsunuz diye; bütün karnımda ve göğsümde içimi sıkan bir el geziyor, kaygı beni soluksuz bırakıyor bu ara.

Bugün 12 nisan. Yarın gece ilk sahur. Ne kadar hüzünlü her şey..

Bahar geldi üç günlüğüne. Çok şey konuşuruz, saatlerce anlatırız sanıyordum, yorgunluklar izin vermedi. Covid birkaç ay içinde kontrol altına alınmazsa sağlık çalışanları telef olup gidecek. Mikrobiyoloji laboratuvarları acayip bir tempo ile çalışıyor; birkaç cihazı bir merkeze toplayıp ekipleri rotasyonla çalıştırmayı düşünemeyip her hastaneye bir cihaz vererek laboratuvar çalışanlarını tükettiler ve bunlar maddi karşılığı da olmadan yapılıyor .

Zai’ye, Leman Kafe’ye ve Bitez Sahiline gittik. Sema ve Bahar’ın karşılaşması çok güzeldi. Zai’de çok çok üşüdük. Çocuk kitaplarından konuştuk, bizim evdekilere baktık; tıpkı 3 yıl önce onların evine gittiğimde beğendiğim kitaplardan sipariş listesi oluşturmam gibi arkadaşım da kendine bir liste yaptı. Bir bölüm Better Call Saul ve Yılmaz Erdoğan’ın yeni filmi Sen Hiç Ateşböceği Gördün Mü’yü izledik. Bugün sitede dolanıp tepeden Bodrum’a baktık.

Otogara eşim götürdü, aracın arkasından uzun uzun kederle baktım. Yıllardır, sevdiklerimi neden hep sıkıntılı, mutsuz iklimlere yolcu ettim ? İçimde bir ağlamak bir ağlamak ki sorma..

43’e 10 gün kala çiçek yetiştirmeye başladım. Telgraf çiçeği getirdim Ortaca’dan. Annemli hayaller kurar oldum. Hayatında hiç kitap okumamış ama çocukluğumu bilen insanlarla komşu olmayı ister oldum.

Ben neden böyle oldum?