Geçenlerde önüme bir video düştü: Genç bir adam, kız arkadaşının dört haftalık döngü içindeki ruh halini o kadar açık ve net anlatmış ki hayran oldum. Özetle şöyle diyor:
1. hafta Regl haftası: Destek olun, ağrısını gidermesine yardım edin, çikolata-kek alın, çay demleyin.
2. hafta: Sosyal, iyimser, neşeli. Kadın pamuk gibi, ne isteyecekseniz bu hafta isteyin.12-15. günler yumurtlama günleri; yeryüzündeki cennet.
3. hafta: Dengeler bozuluyor, yavaştan kalkanları kuşanın
4. hafta: Şişkinlik, duygusal bozukluk, saçma sorular. Özetle cehennem.
Ve başa dönülüyor. Beylere de bir tavsiyesi var: Kavga çıkacak konuları 2. hafta dışında gündeme getirmeyin!
Pek çoğunuzun gördüğünü tahmin ettiğim bu videodan mı etkilendim bilmiyorum; bu ay anlatılan her şeyi birebir yaşadım. Son iki hafta moralim yerlerdeydi. ”Başaramadım” çukuruna düştüm. Kendim, evim, çocuklarım, ilişkilerim, işim, ekonomik vaziyetim, geçmişim – geleceğim ; aklınıza ne gelirse hepsinden sınıfta kaldığıma karar verdim. Asık suratlı, erkenden uyuyan, odasından çıkmayan birine dönüştüm.
Sonra geçti ama bir anda değil. Yavaş yavaş. 3-4 gün boyunca o sisin kademeli olarak azaldığını izledim; sanki film izlermiş gibi.
Hep mi böyleydi yoksa ben bu ay daha mı dikkatliydim bilemiyorum.
Kitap kulübü 19 mayısta toplandı. Per Peterson’u da beğenmediğimi duyan üyelerin kınamalarına maruz kaldım 🙂 . Sonraki ayın kitabı Kore edebiyatından:
LGS işinde çuvalladık.
Emre, Antalya gezisine gitti. 3 gece yoktu. Arel, Elfin, Aleyna, Efe, Bertuğ adını en çok andığı arkadaşları. Dün gece 12 ye çeyrek kala telefonla konuşuyordu! Sınava sadece 10 gün kaldı ve Emre ”Artık çok geç” havasında. Bu saatten sonra toparlanacak bir durum da yok nasıl olsa. Son deneme sınavında 35. olmuş (okul sıralamasında ) ve 3 matematik sorusu yapmış. Türkçe ve fendeki netlerle çok aşağılara düşmüyor.
Okuldaki derslere önem veriyor. Matematik projesini öğretmeni beğenmemiş, yenisini yapacak: Fibonacci sayı dizisi ile ilgili.
Gezi boyunca bizi hiç aramadı. Pazar gecesi 01.00 civarında otobüsten indi. İcabı unuttuğumu Eren’e kitap okurken (Jumanji) , gece 23.00’de fark edip hastaneye gittim. Diğer arkadaş da kendisini icapçı sanıp gündüz gelmiş ve çıkarmış raporları. Herkesin kafa gidik:) Akıllı kavşakta 1 saate yakın bekledim, iyi de oldu. Eşimle son haftaların kritiğini yaptık mesajlaşarak. Emre, gayet yorgun geldi, hemen uyudu.
O yokken Eren siteden çocuklarla bisiklete bindi. Bol bol Roblox oynadı. Konuşma sınavında ya bir meslek ya da kitap anlatacakmış, ona dertlendi. Dün akşam raftan Anahtar kitabını seçti ve ”Bu kitabı ilk okumadan beri çok seviyorum” diyerek beni şaşırttı.
20 yıl önce, bizlere evini cömertçe açan Şükriye teyzeyi ağırladım. Bol sohbet, maziyi yad etme, bebekliğini bildiğim Begüm’ün akıllı uslu halleri… Evet, yaşamak bir rüya.
Okul yıllığında teyzesinin sayfasını okuyorlar
Gurbet ellerde de hareket var bu ara: 27 yıl sonra tam zamanlı, sigortalı bir işe başlayan kardeşim her gün yeni bir aydınlanma yaşıyor. Günleri bazen iyi, bazen kötü geçiyor. İnsan kendini kalabalıklar içinde tanıyor. En kolayı inzivada yaşamak .
Hava 2 gün önce bir gecede alev alev ısındı. Gündüzler çok sıcak. Bakalım bu yaz nasıl geçecek?
Bu aralar hayat inişli çıkışlı; başka türlüsü de mümkün değil galiba…
TÜM YORUMLAR
Hyunam-Dong Kitabevi’ni kapağına vurulup aldım, okudum hemen, sevdim, sizin yorumunuzu da merak ediyorum.
Hayat mayıs ayında fazla iniş çıkışlı oldu benim için, beynimde bir kitle olduğunu öğrendim, hem de yıllardır oradaymış, ameliyat oldum, yoğun bakımda kaldım, çok şükür patoloji temiz, ben de iyileşiyorum.
Aaaaa ne diyorsunuz ! Çok geçmiş olsun, kim bilir ne kadar yoğun duygular yaşamışsınızdır. Sevgilerimi gönderiyorum.
Çok teşekkür ederim.
Evet, halen etkisindeyim o sürecin. Benden de çok sevgi selâm 🙂