Söyledik, keşke söylemeseydik.
Bir taraf ısrarla anlamak istemiyorsa konuşmak kadar iletişimi zorlaştıran bir şey yok. Meğer insanlar konuşa konuşa anlaşamayabiliyormuş.
Evet, bu aralar pek iyi değilim. Saf Bilinç grubu bile bana iyi gelemiyor. Hem mağdur hem suçlu olmaktan yorgunum. Kendimi anlatmaya çalışmaktan, ak dediğimin kara anlaşılmasından, anlaşılmaya verdiğim önemden, bir cümle ile alt-üst olmaktan yıldım.
2 hafta önce hiç görmediğim Kıyıkışlacık koyuna gitme şansı bulduk. Ama ne şans. Keşke gitmeseydik. Oradaki köy kahvesinde başlayan çekişmemiz son bulmuyor. Oysa ne kadar iyi gelmişti mücadele-yorgunluk döngüsünden çıkmış olmak. Tuğba geldi. Beraber gezdik, denize girdik. Marina Yat Kulüpte tesadüfen canlı müzik bile dinledik.
Yalıçiftlik sahile bayılıyorum. Etrafım güzelliklerle dolu ama paylaşamıyorum.
Yeğenle bir sürü sarma sardık.
Benim kadar kelimelere inanan, konuşmayı-anlatmayı seven ve iletişim becerilerine güvenen birinin derdini anlatamaması, anlaşılmaması, çabaladıkça batması, böyle bir noktada tıkanıp kalmış olması o kadar zorluyor ki. Kendimi kimselerin bilmediği bir dilden konuşuyor sanıyorum.
Tetiklenmemek mi çözüm? Söylenen ne olursa olsun gülüp geçmek mi? Olmadığım biri olmaya çalışıp, laf sokarak, imalarla konuşarak hıncımı almaya çalışmak mı? Bu mu barışa giden yol?
Kitap güzel bu arada. Sade. Süssüz ama güzel. Tavsiye ederim.
Yarın 1 eylül.
Behzat yeni sezon izliyorum. HBO’da haftada bir yayınlanıyor. Eski tadı olmayacak ama izliyorum. İyi ki yapmışlar.
