2024 Yazının Ardından

Bu yazının ekimin ortalarına kalmış olması bile yazın nasıl geçtiğinin göstergesi. Çok zorlayıcı, olaylı, inişli-çıkışlı, yorucu bir yaz geçirdik.  İlk olarak aşırı sıcaktı. Haziran-temmuz-ağustosta klimasız oturduğumuz/uyuduğumuz günler çok az oldu. Ramazan Bayramı için  çocuklarla memlekete gittim. Sırf yaz mevsimini kısaltabilmek için annemde uzun kaldım .   Bir hafta diye yola çıkmıştım ama annemi bir yerlere götürmek, gezmek, arabalı olmanın tadını çıkarmak çok hoşumuza gitti ve bir hafta daha kalmak istedim. Çocuklar şiddetle karşı çıkınca Ecem’i de yanlarına katarak onları Bodrum’a gönderdim. O gece İstanbul’da kaldım ve ertesi gün psikolog hanımın önerdiği psikiyatri uzmanı ile görüşüp antidepresana başladım. 2 kutu kullandığım ilacı duygusuz/donuk hissetmeye başlayınca bıraktım (Amaç tam da bu sanırım).

Temmuz Max’la, ağustos boya-badana-ev detoksu işleriyle geçti. Kayınvalidem geldi, onunla İzmir’e gittik. Aile büyüklerini gördük.

Yeni evde ilk keyifler

Flaş haber ise artık kangren olmuş taşınma meselesini nihayete erdirmiş olmamız. Arkadaşımın arkadaşının vesilesiyle, güvenebileceğimiz birinin evini kiraya verdiğini öğrendik. 16 ağustosta tek başıma gidip ön incelemeyi yaptım. Büyük ve yeni bir mutfak, derli toplu odalar, ”12 ay yaşanabilecek 3+1 kutu gibi bir ev” olduğunu görünce çok sevindim. Eşim ve çocuklar da beğenince inanılmaz ama taşınma kararını verdik ama 29 eylüle kadar taşınamadık. Ev sahipleri 15 eylül gibi evi boşalttı, benim İsveç-Norveç 18 eylül-25 eylüldeydi. Döndükten sonra Berlin’de yaşayan müzisyen yeğenim 8 yıl sonra ilk kez, Türkiye’de bir etkinlik için Antalya’ya geldi. Gitmezsem çok üzülecektim; sağ olsunlar eşim ve çocuklar beni yalnız bırakmadı.  27 eylülde yola koyulduk ve o akşam kayınvalidem büyük bir sağlık sorunu ile hastaneye kaldırıldı. Nakliyeciyi üç gün sonraya ayarlamıştık ama eşimin gitme durumu ortaya çıkınca ve ne zaman döneceği belli olmayınca ertesi gün, apar topar taşındık. Başka türlü bu taşınma işi yılan hikayesine dönecekti.

Bu kadar sıkışık bir zamanda, ne keyfimiz ne enerjimiz varken taşınabilmemizi 5 kahraman kız arkadaşa borçluyum. İkisi eski evde paket-koli yaparken -Çöp poşeti ve gazeteleri bile satın alıp geldiler- diğer üçü yeni evde temizlik ve yerleştirme işini halletti. Sabah 9-10 gibi başlayan iş öğleden sonra 16.00 civarında bitti. Baştan her şeyin gideceği oda belli olunca 5 kadın birden kıyafetlere varana kadar eşyaları yerleştirdi. Bana o kadar az iş kaldı ki… Minnettarlığımı kelimelerle ifade etmem imkansız.

Son yıllarda bu kadar çok duygusal kriz yaşamamın önemli bir sebebi kadın enerjisinin yoksunluğu. Çocuklar büyüdü, 50’ye doğru gidiyoruz, yeni bir mevsimin eşiğindeyiz. Bu ciddi bir geçiş süreci ve yalnız aşılmıyor; aşılamıyor. Güvendiğin bir kadının sana ”Geçecek. Sabırlı ol, ben de yaşadım bunları.”  demesi lazım.

Ekiple kutlama buluşması

İlk göz ağrım, kıymetlim, kısacık oldu ama iyi ki buluşabildik

Bu fotoğrafın hikayesi uzun ama benim için, otel koridorunda birbirimize doğru koşmamız yazın en güzel anlarından biriydi .

Bu yaz konserler açısından şanslıydım. Selda Bağcan, Koray Avcı, Sıla ve Buray’ı canlı dinledim. Muhteşemdiler.

Ege’de yaşıyorsanız teknesi olan bir dostunuz olması olağanüstü güzel. Sayesinde iki kez denize açıldık. Ani bir kararla yurtdışı seyahat ortağım da Bodrum’a geldi ve Karaincir/Akvaryum koylarında denize girerek bu yazı kapattık.

Duygusal olarak çok yıprandığımız bir mevsim oldu. 11 yıllık bir düzenden çıkıp yeni bir eve alışma fikri benim dışımda herkesi çok zorladı. Oldukça uzun bir süreye ihtiyaç duyacağımız belli. Orta yaş krizleri ve hiç bitmeyen ekonomik çalkantılar da kaosa kaos ekledi. Okyanusları geçip derede boğulduk.

Sonbahar geldi. Bu sene de geldi, üzmedi beni.

”Bir kez daha geliyor, Cemil’i üzen yanlış bir telaffuz gibi sonbahar.” Sinek Isırıklarının Müellifi, Barış Bıçakçı (Okuyunuz, okutunuz)