Bu Kahve Başka Kahve

Çocukları servise bindirdik, birer çay daha içtik. Emre yaklaşık iki aydır kaleci olma sevdasıyla, her sabah bir haşlanmış yumurta yiyor , Eren de ona uyuyor. Emre nesquikli süt, Eren Cappy Karışık / şeftali suyu içiyor. Masayı topladık, mutfağa taşıdık. Eşimi yolcu ettim. Bulaşıkları makineye dizdim. Sabah erkenden çalıştırdığım çamaşır makinesi durmuş alarmı ötüyordu. Aşağı inip çamaşırları astım. Yarın temizlik günü. Ümmü hanım katlar, yerleştirir, ütüleri yapar.

İlk elime geçenleri giydim, yatağımın üstündeki battaniyeyi düzelttim. Şükür, hala doğa kendi takvimince ilerliyor. Sonbaharın başlangıcı olan 23 eylülde üşüdük, uzun kollu pijamalar giyildi, çocuklara yorgan bize kalın peluş battaniye çıkardım. (Battal boy yorganım kuru temizlemede kayboldu).

Sütlü şekerli Türk kahvesi yaptım. Oturdum. Geçmiş on yıla baktım. Eren’i bırakırken sızlayan kalbimi, önce Emre sonra Eren için altı yıl boyunca gidip geldiğim Patika kreşin yollarındaki ruh ve beyin çalkantılarımı, evden çıkarken arkamdan tekme vurulmuş gibi kendimi sokağa atıp akşam döndüğümde bütün dağınıklığı karşımda görmenin o iç kıyıcı hissini, geçmeyen yorgunluklarımı, bitmeyen uykusuzluğumu, giderek anneme dönüşmemi (Gününün kalitesini belirleyen tek ölçüt gecesinin nasıl geçtiğidir), daha neleri neleri kahvenin buğusuna yükledim ve uçup gitmelerini izledim.

İnsan en çok kendini kandırır ve kendinden kaçar ve de en sevdiklerinden. Dün sabah yakalandım. Önce korktum, sonra rahatladım. Bir ömür kaçarak yaşanır mı?

Çok seviyorum seni sonbahar. Bu sene de geldin, teşekkür ederim.