Bu Aralar..Karanlık..

Piyano dinliyorum..

Ludovico diye bir adam var, duydunuz mu?

Field dinleyip istisnasız her defasında ağlıyorum

Kitapların birini alıyor, birini bırakıyor, Gerritsen’e bile dikkatimi veremiyorum..

Hasta olmuş bir arkadaşı ziyaret etmek istememde bile art niyet arıyorum: Yoksa ben insanları sadece zor durumdayken mi seviyorum?

Şen şakrak, hep pozitif insanların yüzüne bile bakmak istemiyorum.

Hayal kuramıyorum.

Alışveriş listemdeki hiçbir kitap bana gülümsemiyor, elime aldığım an ”Bu muymuş?” diyorum.

Üşüyorum, ısınamıyorum..

Yağmuru seviyorum, karanlık havalarda içime huzur doluyor..Ama günlerce sürmemeli, güneş çıkmalı.

Rust Cohle ve Behzat Ç’yi anıyorum. Yaşamanın ne olduğunu çözmüş ve ondan vazgeçmiş adamlar. Zincirsiz ve kimsesiz olmayı göze almış anti-kahramanlarım benim.

Cuma akşamlarını hatırlıyorum.Hep cuma akşamları. Annen somun ekmek yapmıştır, tereyağı ve acıka hep vardır ve hep lezzetlidir. Yer sofrasına bir bir dizersin tabakları. Tabakların her biri ayrı desende ve şekildedir ama temizdir, kenarına köşesine bir şey bulaşmamış, içine ne konduysa az önce konmuştur çünkü o sofrayı Elvan hazırlamıştır. Süper Baba başlar.

https://www.youtube.com/watch?v=p3oOogfDAVo

Elindeki minicik sevinçlerden bir elbise dikersin. Çayın buğusu ve sobada kızaran somun ekmek kokusu sayesinde yamalı elbiseyi prenses kostümüne çevirirsin. Şunu yaparız, bunu yaparız diye hayaller kurarsın. Hayat sana ne çok şey vermiştir; bir çatı, bir anne, bir baba, akrabalar ve hayaller. Mutlusundur. Her şey güzel olacak dersin, elinde kalacak en güzel şeyin bu cuma akşamları olduğunu bilmeden..

Evet Rust, zaman bir çember, hep aynı yerlerden geçiyorsun ve aynı yerlerinden yaralanıyor, yeniden iyileşiyor ve her gün bir şeyden daha umudunu kesiyorsun. ..

“Biri bana demişti ki, ‘Zaman düz bir çemberdir.’ Yaptığımız veya yapacağımız her şeyi tekrar yapacağız, tekrar o küçük çocuk ve kız o odada olacaklar. Tekrar ve tekrar. Sonsuza dek.” 
Rust Cohle