Bu Aralar Hayat; Gündem Aşı

Şaka maka covid19 denen melunla tanışmamız 1 yılını doldurdu. Biz sağlık personelleri çok yorulduk ama sosyal hayattan hiç kopmadık. Haftanın en az üç günü evden çıktık, çalışma ortamımızdan ayrılmadık, ”hapislik” duygusuna kapılmadık. Yeni şeyler öğrenmek zorunda kaldık.

Bütün aşılara son derece mesafeli bakan biriyim, sadece aşı da değil, bütün ilaçlara. Çok şükür iki sağlıkçı olarak evimizde sadece minoset, majezik ve dolven ile yaşıyoruz. Renk renk çeşit çeşit ilacın, şurubun bir nevi özentiyle evlere doldurulmasını hayretle izliyoruz. Yıllar önce okuduğum ”Hastalık iyileşmeye Giden Yoldur” kitabının çok katkısı oldu bu kimyasal antipatisinde. Eski yazılarda vardır kitapla ilgili yorumum.

Aşıyı yaptırdık. Bir sürü sebeple ama en basit iki sebebi şunlar: Mahalle baskısı ve aşının yoğun bakıma girme ihtimalini düşürdüğüne inanmam. Evet, akciğer tutulumu covid olanların yüzde beşinde yoğun bakım gerektirecek kadar ağır ama o yüzde beşin içine girdiyseniz kurtulma ihtimaliniz çok düşük. Kar-zarar hesabı yapınca olmak daha iyiymiş gibi geldi yine de aşı olmayacak kadar yürekli olmayı isterdim.

Bol bol izliyoruz, son birkaç haftanın favorileri:

Haftaya annemde olacağız inşallah. Kar görmek, kar yağışı altında dolaşmak, çocukların kar sevincine eşlik etmek için fırsat kovalayacağız, Bahar’la buluşmaya niyet ettim, pandemiye rağmen yapmak istiyorum. Olmuyor, bizim gibi sıcak kanlı insanlar için sosyal izolasyon büyük bir tehdit.

Büyük Abant Otel’de yer ayırtmıştım ama iptal ettim. 6 günlük ziyaretin üç gününü otelde geçirmek manasız geldi sonradan ama lobisinde çay-kahve içeriz , bu sefer de böyle olsun.

Pedagog görüşmelerimiz var. Bir şeyleri düzeltmek için değil, sadece duygulardan konuşuyor olmak için.

Hayat böyle, her gün yeni baştan kurup yeni baştan yıkıyoruz iskambilden kuleleri.. Buna da eyvallah, bu da güzel.