Ordan Burdan

Bir varmış bir yokmuş, covid diye bir hastalık varmış diyeceğiz neredeyse. Neyse ki aşı polikliniğinin önü hep dolu, geçici görev devam ediyor, okullar sadece 2 gün açık .. Fazla hayale kapılmıyoruz.

Dün LGS vardı, yeni nesil sorularla ezip geçmişler yine binlerce çocuğu ve veliyi. İnsan gerçekten hayret ediyor, bu kadar emek niye? Bu çocukları daha ne kadar zorlayacağız? İlkokul üç çocuğuna ilkokul kelimesi satır sonuna gelirse il-ko-kul olarak ayrılacağını anlatan bu müfredat beni deli ediyor. Herhalde bu dahili ve harici bedhahlar ”topla tüfekle uğraşıp bir ton para harcayacağımıza şunların okuma öğrenme aşkını yedi yaşında bitirelim” dediler; inanın başka açıklama bulamıyorum.

Ragnarok isminde bir diziye başladım. Norveç mitolojisinden esinlenilmiş; hoşuma gitti. Başroldeki genç irisi delikanlının donuk halleri, kasaba yaşamı, karanlık soğuk atmosfer ; hep sevdiğim şeyler. Bir de teselli oldu bana; dünyadaki en gelişmiş ülke ama onlar da işadamı-yolsuzluk-delil karartma ile uğraşıyor, tekerlerine çomak sokanı temizleyiveriyorlar. Nasıl renksiz, nasıl sıkıcı ortamlar, evler, bizi oralara koysalar bir aya kalmaz iç daralmasından kurur gideriz.

Haziranın ilk haftası bitti; yaz için herhangi bir planımız yok, belki Kurban Bayramında birkaç gün anneme gideriz. Belki kayınvalidemler gelir önümüzdeki günlerde ama hep belki. Adı konmuş, kesinleşmiş bir şey yok. Böyle yaşamak bir garip.

3 haziran perşembe günü Nazım Hikmet’i Anma Etkinlikleri vardı büyük parkta. Oğlanları aldım, hapishanede yatanlara kitap toplanıyormuş adliyede, önce oraya uğrayıp bir torba kitap bıraktık, ardından haftalar sonra ilk kez Kır Çiçeği’ne gidip yemek yedik. Parka ulaştığımızda büyük bir mutluluk hissettim, aylar sonra müzik, sosyal mesafeli olsa da kalabalık ve bir sanat etkinliği. İnsan sıkıntıdayken hiç bitmeyecek sanıyor değil mi? Zülfü Livaneli ve Nebil Özgentürk vardı, Nazım belgeselinden kısa bir bölüm izledik, çocuklar koştururken ben böyle uzaktan dinledim konuşulanları.

Nazım Hikmet benim iyi tanımadığım bir şair. Annesinin, Yahya Kemal ile aşk yaşadığını, Nazım’ın buna bozulduğunu okumuş ve şaşırmıştım. Osman Balcıgil diye bir yazar var, bilmem duydunuz mu? Sabahattin Ali ve Afife Jale’nin yaşamlarını onun kaleminden bir çırpıda okumuştum. Yazarın, ”Celile” adında bir romanı olduğunu ve Nazım’ın annesini anlattığını biliyordum. Önceki gün havuz kitaplığında denk gelince okumaya başladım. Bakalım memleket şairimiz hakkında neler öğreneceğim? Hem anne hem baba tarafından dedelerinin tanınmış paşalar olduğunu, saraylarda mürebbiyelerle büyüdüğünü söyleyebilirim mesela.

İnternet savaşları tam gaz sürüyor. Cumartesi bir yıldır görmediğimiz arkadaşlar geldi, Emre üst kata çıkmadı bile. PCR’cıydım aynı zamanda, zorlayamadım. Dün modemsiz gün ilan ettik, havuza gittik, deneyler yaptık , Fransızca proje ödevi için çeviri yaptık. En önemlisi sohbet ettik; Emre çiftçilik oyunu oynuyormuş, patates yetiştirmekten bahsetti. Banyolar yapıldı, çantalar hazırlandı. 2 ay sonra ilk kez bugün ikisini birden okula bıraktım. Eren para istedi, arabayı pedagog Bahar hanımın ofisinin önüne koymuştum, gidip para aldım. Geç kalma fobisi var çocuğun, stres yapmış ben gecikince. Atarlı atarlı vedalaştık.

Çok güzel kitaplar aldım, baktıkça mutlu oluyorum.

Günler , haftalar, aylar böyle geçip gidiyor. Dağınık, mutlu, sakin, kaygılı.. Her gün dört mevsimi yaşıyorum, kitaplarım, çocuklarım ve içimdeki sesler ile sanki bir kozanın içindeyim.

Eski yazılarıma bakıyorum, ne kadar düşünerek yazmışım. Şimdikiler hep çala kalem..Blog benim arşivim, içimi açtığım gizli bahçem, yazamasam ciddi eksikliğini duyacağım bir mecra ama .. Sosyal medya ve sanal alışveriş neredeyse hiçbir konuda derinleşmeme izin vermiyor. Satın almaktan başka bir şey mi kalmadı hayatlarımızda nedir anlayamadım gitti. Mağazaya gidip bir şey satın almayı unutacağız, internette el arabasından vidaya, lavabo giderinden ampüle her şey çeşit çeşit, daha ucuz ama ucu bucağı yok ki bu işin. Satın aldığın her şey yeni bir şey almana yol açıyor. Kafamız, ruhumuz markadan markaya, indirimden indirime koşuyor, şöyle durup etrafa bakmak için bile niyet etmek gerekiyor. Bir tuhaf hallerdeyiz.

Yazın ayak seslerini duyuyorum; neyse ki ağırdan alıyor, havalar hala serin, pijamalar hala uzun kollu. Bakalım 2021 yazı nasıl geçecek..