Bergen En Az Müslüm Kadar İyi; Senarist Sema Kaygusuz Bir Kere

Hiç söylemiyorsunuz bu senaryo detayını. Sema Kaygusuz gibi bir kadın yazmış ! Bu film nasıl kötü olabilir?

Dün sabah 11.10 seansında izlediğim Bergen’i anlatmaya nereden başlasam? Konusu, oyuncuları, görsel olarak harika olması, baş rollerin kendilerini karakterlere adamış olması gibi mevzular çok yazıldı çizildi. Ekleyecek pek bir şey yok. Çok beğendim, görsel olarak, müzikal olarak beni çok tatmin etti. Kostüm, saç, makyaj müthişti. Erdal Beşikçioğlu’nu izlemek başlı başına bir şölen zaten. Psikopat ruh hastası katil rolünde de harikaydı. Adamdan etimle kemiğimle nefret ettim. Parayla dram alasım yoktu ; Bergen’i de kezzap hikayesi dışında hatırlamam, Acıların Kadınıyım sözleri gelir sadece aklıma. itiraf etmem gerekirse Erdal’cığımı izlemek amacıyla gittim. Yalnız çok zayıflamış sevgili aktörüm, neredeyse bir deri bir kemik.

İlk yarıda Bergen’i değil Belgin’i izledik. ”Baba yokluğu” benim anladığım kadarıyla bu trajedinin tohumu. Kızına mandolin hediye ederek onun müziğe ilk adımlarını atmasını sağlayan babası 6-7 yaşından itibaren Belgin’i öldü sayıyor ve kızı sahneye çıkmaya başlayıp onu elaleme ”rezil” edene kadar hiç görünmüyor.

Sonrası malum; o manyakla karşılaşması , adamın kızı kandırıp kafese kapatana kadar iltifatlar, jestler, çiçekler ile adeta hipnotize etmesi, kızın ayaklarının yerden kesilmesi ve eve kapatıldıktan sonra ortadan yok olan insan müsveddesi.. Ayrılma, barışma, tekrar ayrılıp tekrar barışma ve sonunda cinayet.

Ben başka bir şeyden bahsetmek istiyorum. Belgin’in annesi şiddet gördüğü evi terk etmiş, dişiyle tırnağıyla yaşama tutunmuş, hataları olsa da elinden gelen yapmış yine de bunlar yaşanmış çünkü istismarı tanıyamayan, itilip kakılmayı, kıskanılmayı sevilmek zanneden ruh hastaları ile çevrili etrafımız. Evin içinde çocuklarımıza ne kadar iyi davransak da, doğru işler yapsak da içinde yaşadığımız bu hastalıklı toplumdan onları korumamız mümkün değil. Başka bir açıklama bulamıyorum.

Şuraya yıllar önce okuyup hiç unutamadığım bir yazı iliştireyim:

Çocuklarla nasıl konuşmamız gerektiğini bilmiyorum, belki bu yazı kıymetli fikirler duymama vesile olur. Yine de emin olduğum bir şey var: Aile, koruyucu olmalıdır, sevginin, ilginin, kollamanın besleyici, iyileştirici halleri olmalıdır orada. Buna sahip olan ailelere ne mutlu – ama sahip olmayan öyle çok aile var ki. Oradakilere ‘’her şeye rağmen’’ ailenin ne kadar kutsal olduğunu, ‘’ne olursa olsun’’ annelerin, babaların çocuklarını çok sevdiklerini, çocukların da onları sevmesi gerektiğini söylediğiniz zaman, çok ama çok kötü bir şey yapmış oluyorsunuz. Belki bazı ailelerde sevginin ve ilginin bu kadar iyileştirici olamadığını, bazı ailelerin bazı şeylerden mahrum olduğunu, bazı annelerin, babaların sevemeyebileceğini çocuklara söyleyebilmeliyiz. Her ailede eser miktarda anlaşmazlıklar olabileceğini ama onun yaşadığı şeyin ‘anlaşmazlık’tan öte olduğunu söyleyebilmeliyiz. Böylece çocuklar sevgiye, ilgiye ilişkin keskin içgüdülerini kaybetmezler, içlerindeki sese güvenleri sarsılmaz ve istismar gördüklerinde onu tanıyabilirler – şimdi bu ‘yanlış ifade edilen sevgi’ mi yoksa istismar mı? diye düşünmezler. Ne dersiniz? Kutsal aileyi, çocuklarını kesinlikle ve kesinlikle, her koşulda çok seven doğal kaynak anne baba yalanlarını azıcık sallasak, ‘’Bu yaptığın şeyin aşkla ilgisi yok Ahmet’’ diyebilen daha çok kadın, erkek yetiştirebilir miyiz?

Belgin’in annesi bu grupta değil, adamdan nefret ediyor, adını bile anmıyor. Kızının babasına mektup yazmasına kızıyor vs ama bu bile Belgin’i kurtaramıyor çünkü 80’ler Türkiyesi, Yeşilçam sineması ile yaratılan içi bomboş romatizm, gecekondu yaşamı ve mahalle baskısı. Kısacası coğrafyanın kader ve keder olması gerçeği!!! Yoksa annesi tarafından sonuna kadar desteklenen, konservatuara birincilikle giren, sahnede Tanrıçaya dönüşen, sadece şarkı söylerken mutlu olan o pırıl pırıl genç kız neden babası yaşında, mafya bozuntusu bir tipe yıllarca –bakın burası önemli YILLARCA– bel bağlasın? Beni kahreden nokta tam olarak burası. Dünden beri başımı ağrıtan şey bu.

Konservatuvar birincisi öğrencisine enstrüman veremeyen, ya sahne ya okul diyen resmi kurumlar

Çok yakışıyorsunuz, kıyamam size diyen o muşmula suratlı teyzeler

Babam bizim gibi normal bir hayatın olmasını istiyor diyen abiler ve ablalar

Hayatı boyunca kendi zevki için tohumunu karısının karnına bırakmaktan başka tek emeği olmayan, bütün sorumluluklarından kirli bir donu çıkarır gibi tek hareketle kurtulan o ruh hastası babaları destekleyen dayılar, amcalar, kahve arkadaşları, taksi şoförleri, güvenlikçiler, devletin polisleri, gazino sahipleri

bu kadınların katili herkesten çok sizsiniz.

ve lütfen o psikopat yeniden yargılansın.

Diyeceklerim bu kadar.