Serin, Sessiz ve Gölgeli; Düzce 2022

Hiç hesapta yokken tam iki haftalığına memleketime gittim, hem de tek başıma. Süper enflasyonla boğuştuğumuz şu kara günlerde uçağa binip bir yere gitmeyi bırakın temel gıda maddeleri olan çay, şeker, un vb alma derdine düştük pek çoğumuz gibi. Mesela az önce yazmayı bırakıp bulaşık makinesi tableti almak için hepsi burada uygulamasına girdim, 30 lira indirim varmış 250 lira üstüne, bir kutu aldığımda tek tablet 1.2 liraya geliyor; 250’ye tamamlar ve indirimi kullanırsam 1.1 lira oluyor. Aradaki fark çok az gibi görünse de bir ay sonra bu rakamı bulamam korkusuyla 85 liralık değil 250 liralık alışveriş yapmaya mecburum değil mi? Bu nasıl bir kısır döngüdür anlamadım gitti. Çılgınlar gibi alışveriş yapmazsan bir ay sonra daha çok para harcamak zorundasın ve sürekli kendini bir şey almak zorunda hissediyordun. Benzinin litresi 30 liraya dayandı, her şey ama her şey bizler için lüks tüketim oldu. Allah sonumuzu hayır etsin diyip bu tatsız bahsi kapatıyorum. (Gidiş dönüş İstanbul biletim 1200 gibi bir şey tuttu söylemeden geçemeyeceğim.)

Teyzemin kızı annemin moralinin bozuk olduğunu söyleyince perşembe günü saat 15:00 de iznimi yazdırıp cuma sabahı 06.00 da yollara düştüm. Sakarya, Düzce ve taksi sonrası öğlen olmadan eve vardım.

Sonrasını resimler anlatsın:

44 yaşında anladım ki anne- babanla karşılıklı oturmak bir lütuf. Nerede, nasıl olursa olsun, sofra dağınık, tabaklar birbirinden farklı, kenarlarına yemek bulaşmış, kaşık çatallar kalitesiz, yemekler soğuk olabilir ama hala ”anneeee, babaaa” diye seslenebiliyorsak ne mutlu bize.

Çocukları dert etmeden, bahçeden çilek- dut koparıp yiyerek, Zehra yengemle sanırım hayatımda ilk kez çiftetelli oynayarak, kışlık sarma sararak (7-8 kilo asma yaprağından bahsediyorum) , annemle çarşıya gidip elbiseler- kumaşlar alarak, liseden arkadaşlarımla buluşarak geçirdiğim bu iki hafta bana çok iyi geldi.

Önümüzdeki üç aya hazırım sevgili Bodrum. Ben tatilimi yaptım bile.