Emre14 Yaşında

Gözümü bir kapattım; açtığımda 10 yıl geçmişti. Gerçekten. 3 gün sonra Emre’nin 14. doğum günü. Çok anılan, çok kaçınılan, zamane analarının korkulu rüyası ergenlik ciddi manada birkaç aydır kendini hissettiriyor. Tek tük sivilceler, değişen yüz hatları, büyüme telaşı, arkadaşlarla buluşma planları ile kendini gösteren tatlı mı tatlı bir rüzgar esiyor evin içinde.

Her şeyi gözlemleyen, uyanık, alt metinleri çok iyi okuyan, söylenmeyeni anlayan  genç bir adamla yaşamak güzel.

2 hafta kadar önce geç vakit bir sofra kurmuştum. Misafir vardı. Hafiften yemeğimi eleştirir gibi oldular, gerildim ama gerildiğimi belli etmemek için uğraştım. Yine de yüzüm asıldı. Yattıktan sonra Emre yanıma geldi, ”Nasılsın” dedikten sonra ” Seni yeteri kadar takdir etmiyoruz” minvalinde bir şeyler söyledi ve ben döküldüm. İçimden geçenleri anlattım.  Bu kadar duyarlı olmasına hem  şaşırdım hem sevindim.

Teyzesine kendi telefonundan mesaj yazmış. Arabanın hoparlöründen konuşurken bizi dinliyordu. Kendi doğum günümle ilgili bir laf ettim, Elvan da ”O kadar oldu mu? Ayın 22 si mi bugün?” dedi. Ben biraz şaşırdım tarihten haberi olmadığını anlayınca. Emre, arka koltukta telefonuyla oynuyordu. Buna rağmen benim duygumu tahmin ederek ”Annem üzüldü” yazmış kardeşime. Epey de bir şeyler eklemiş kibar bir dille. Kardeşim hem şaşırmış hem gururlanmış hem üzülmüş.

LGS muhabbeti bitmek üzere. Ders çalışabileceği 20 gün kaldı. Matematik netleri hiç artmadı. Ece ve Volkan öğretmenle de bir fark olmadı. 2 hafta önce sorduğum birkaç kişinin olumsuz tecrübelerine rağmen Doping Hafıza’nın Matematik programını satın aldım (5000 lira civarında) .Babası ile sınava kadar onu tamamlayabilirse ve diğer derslerde kabaca bir tekrar yapabilirse ne ala. İki akşamdır Tonguç’un Türkçe tekrar videosundan 20’şer dakika izledik birlikte. Her şeyi ama her şeyi ezberle yaptırmaya çalışan ve binlerce liraya satılan bu sınav odaklı videolar beni dehşete düşürüyor; mesela ”Cümlede ilk olarak yüklemi, sonra özneyi sonra nesneyi bulmak gerekir” kuralını öğretmek için YÖNTem diye ipucu, sıfat fiil için ”an-ası-mez-ar- dik-ecek-miş”, isim fiil için ”ma-ış-mak” diye ip uçları, ”De-da ayrı mı bitişik mi yazılır”  mevzusunu öğretmek için ”Eki kaldırınca anlam bozuluyorsa bitişik bozulmuyorsa ayrı” şeklinde bir ezber, yer tamamlayıcısı / zarf tamamlayıcısı şeklinde ayırmak için ilkinde ”e-de-den ekleri olduğunu”  ikincisinde ”ne zaman nasıl sorularının sorulacağını”, elbette bunların istisnaları için ayrı hap cümleler ve baş harflerden oluşmuş kısaltmalar derken belki Türk Dili ve Edebiyatı bölümünde okuyan üniversite öğrencisinin bile bilmesine gerek olmayan ve sınav biter bitmez unutulacak tonla gereksiz detay.

13-14 yaşında bir çocuğun bunların altından kalkabilmesi ancak iki şekilde mümkün:

1. Elinde kırbaçla tepesinde dikilen gerçekçi ve hırslı bir annesi vardır.

2. Mizaç olarak çalışmayı seven, başarı odaklı bir çocuktur.

Bizde ikisi de olmadığından ara ara epey zorlandık, Emre birkaç kez sinir krizi yaşadı fakat iyi bir devlet lisesine gitme beklentisini bırakıp eksiklerini tamamlamaya ve lise için temelini sağlamlaştırmaya odaklandık ve şimdi hepimiz daha iyiyiz. (Uğur Koleji’ne kayıt yaptırdık)

Dün akşam din kültürü tekrarından bahsederken şöyle dedi:

”Hayvanları gemiye bindiren peygamber vardı ya hangisiydi o? Ders kitapları onu anlatıyor ama LGS soruları okuduğunu anlamakla ilgili, peygamberin adını filan sormuyor. ”

Onunla ilgili başka neler var:

Roma’da tek başına yarım saatlik yolu yürüyüp bize kafa tutacak kadar kararlı.

Babasıyla kırılan porselenleri yapıştıracak kadar hevesli.

Hatay’da arabamızı boş bir yolda tek başına 100 metre sürecek kadar cesur

Hala yatmadan önce kitap okumamı isteyecek kadar çocuk (Her akşam değil )

Max’la Bali’ye gitmeyi isteyecek kadar maceracı

Bana sesini yükselttiğinde saniye geçmeden özür dileyecek kadar şefkatli

ve daha aklıma gelmeyen nice şeyle yaşamımı çiçek dolu bir bahçeye çeviren ilk göz ağrım. Ömrün uzun, şansın bol olsun.