Çocuklar aynı cinsiyetten olunca ikisi arasındaki farklar dikkatimizi daha çok çekiyor. Teorik olarak ne bilirsek bilelim büyükteki deneyim, küçükle olanları şekillendiriyor.
Eren’in sözleri beni şaşırtıyor:-
-Bana pahalı şeyler almayın anne. Ben para adamıyım.
-100 lira için 1 hafta daha beklemek istemiyorum (Almak istediği bir şey var Brawl Stars oyununda ve bunun için para biriktiriyor) . Tamam oğlum ben veririm deyince acayip sevindi. O kadar çok sevindi ki sanki ona hiç böyle jestler yapmıyormuşum gibi; ben de şaşırdım 🙂
-Ben kalabalıkla yapılan işleri sevmiyorum anne. Futbol okulunda öğretmen seninle hiç ilgilenmiyor ki.
-Satranç turnuvasına katılamam, ben o kadar iyi miyim sence?
Abisine göre daha çok yetersizlik hissediyor. İkinci çocuk olmanın bedeli. Üzülüyorum ve ne yaparsam yapayım bazı şeylere engel olamayacağımı biliyorum.
Neyse ki anneliğin daima suçluluk duymak, eksik hissetmek, keşkelerle dolup taşmak olduğunu biliyorum.
